Montaż krawężników własnymi rękami

Podczas aranżacji klombów i ścieżek, dekorowania podwórka lub przyległego terytorium, często konieczne jest zainstalowanie przegród. Najczęściej do tego celu stosuje się krawężniki (zwane również krawężnikami). A instalacja krawężnika nie jest tak trudna, aby koniecznie zaprosić zespół. Jest całkiem możliwe, aby poradzić sobie własnymi rękami. W każdym razie, z pomocnikami.

Przeznaczenie i rodzaje krawężników

Krawężniki służą do oddzielania obszarów o różnych powierzchniach i/lub różnych obciążeniach. Mogą oddzielać ścieżki od trawników, rabat kwiatowych, ogrodów lub ogródków warzywnych, służyć jako granica między ciągiem pieszym a jezdnią itp.

Spełniają one kilka funkcji jednocześnie:

• służą do wizualnego projektowania ścieżek;
• redystrybucja obciążenia;
• chronią ścieżki przed wymyciem i zniszczeniem.

Jeśli chcesz, aby ścieżki służyły przez długi czas, musisz zainstalować krawężnik wzdłuż krawędzi. Utrzymuje on wszystkie materiały, zapobiegając ich zniszczeniu lub zmianie kształtu.

Krawężniki lub krawężniki mają różne rozmiary, wykonane są z różnych materiałów, stosowane są różne technologie. Najpopularniejszym typem są krawężniki betonowe, ale są też plastikowe, wibroprasowane.

Rodzaje krawężników betonowych

Krawężniki betonowe są najbardziej powszechne, istnieją różne rozmiary. Można je podzielić na dwie kategorie:

• Kamień drogowy. Szersze i wyższe, często ze wzmocnieniem wewnątrz (jeden lub dwa pręty stalowe o średnicy 12-14 mm). Służy do oddzielenia jezdni od strefy dla pieszych.
• Krawężnik (zwany również krawężnikiem, krawężnikiem ogrodowym lub krawężnikiem chodnikowym). Mniejszy rozmiar i waga, bez wzmocnienia. Zazwyczaj oddziela chodniki od trawników. Może wytrzymać krótkotrwałe kolizje z samochodem osobowym. W przypadku poważniejszych i stałych obciążeń niepożądane jest ich umieszczanie, ponieważ ulegają zniszczeniu.

Inne rodzaje krawężników do odgradzania jezdni nie są stosowane, ponieważ ich wytrzymałość jest niewystarczająca.

Drogi nie zawsze są proste - są zakręty. Ostre zakręty pod kątem są łatwe do wykonania - należy umieścić je pod żądanym kątem, a w miejscu połączenia zamocować zaprawę betonową. Dla łagodnych zakrętów istnieją fragmenty promienia o różnych promieniach zaokrąglenia. Można je wykorzystać do stworzenia ogrodzenia dla okrągłych, owalnych kwietników.

Wymiary

Kostki krawężnikowe produkowane są zazwyczaj o długości 1000 mm, a te przeznaczone do oddzielania ciągów pieszych od ziemi urodzajnej - o długości 850 mm. Dostępne są również elementy o długości 500 i 400 mm. Zazwyczaj są to krawężniki do ścieżek wykonanych z płyt chodnikowych. Produkowane są one nie tylko w technologii wylewanego betonu, ale również w technologii wibroprasowania, która wykorzystywana jest do produkcji samych płyt chodnikowych.

Pod względem wysokości krawężnik może być:

• 300 mm - do oddzielenia chodnika od jezdni;
• 200 mm, 180 i 150 mm - dla ścieżek.

Szerokość 200, 180 mm (kamień drogowy), 150, 100, 80 mm (krawężnik).

Montaż krawężnika na mieszance piaskowo-cementowej lub betonie

Na glebach podatnych na falowanie, krawężnik powinien być zainstalowany na zasypce z piasku i tłucznia, na której układana jest warstwa betonu, w której układany jest krawężnik. Przy takiej instalacji krawężniki stoją latami bez problemów. Kolejność czynności jest następująca:

• Za pomocą kołków zainstalowanych w kluczowych miejscach i rozciągniętych między nimi sznurków wykonuje się oznaczenia.
• Zgodnie z wykonanymi oznaczeniami wykopać rów. Szerokość powinna być taka, aby po bokach zainstalowanego kamienia była odległość 10-15 cm z każdej strony. Głębokość dobiera się tak, aby warstwa ubitego gruzu na dnie wynosiła co najmniej 10 cm, na górze - co najmniej 5 cm zaprawy cementowo-piaskowej, a sam krawężnik wznosił się ponad powierzchnię ścieżki o co najmniej kilka centymetrów (ile dokładnie - zależy od życzenia).

  

• Dno gotowego wykopu jest wyrównywane i ubijane (w przypadku korzystania z płyty wibracyjnej szerokość wykopu jest dostosowana do szerokości płyty).
• Ułóż warstwę geowłókniny o gęstości co najmniej 160 g/m². Warstwa ta jest niezbędna, aby zapobiec mieszaniu się piasku i tłucznia z glebą. Zwiększa to żywotność krawężnika, zmniejsza prawdopodobieństwo przesunięć podczas wiosennego pęcznienia.
• Wylewana jest warstwa gruboziarnistego piasku lub tłucznia o grubej lub średniej frakcji (20-40 mm). Minimalna warstwa wynosi 10 cm, a optymalna 15 cm. Pokruszony kamień jest ubijany.
• Gęstą zaprawę miesza się z piasku (3-4 części) i cementu (1 część) (bardzo mało wody, aby można było mieszać). Układa się ją na grubości 5-7 cm (lepiej 7 cm) na pokruszonym kamieniu.

  

• Na betonie układany jest krawężnik, wyrównany do poziomu (w poziomie lub ze spadkiem - zależy od geologii terenu).
• Wokół zainstalowanego i odsłoniętego w pożądanej pozycji fragmentu układa się blokadę z mieszanki piaskowo-cementowej o grubości 5-7 cm i wysokości około 10 cm.
• Po związaniu betonu pozostała wolna przestrzeń między zainstalowanym krawężnikiem a krawędzią wykopu jest wypełniana piaskiem lub kruszonym kamieniem, ubijana, a następnie przykrywana ziemią.

Jeśli ta technologia montażu krawężników jest przestrzegana, prawdopodobieństwo, że krawężnik przesunie się z miejsca podczas falowania jest bardzo niskie.