Trog met je eigen handen (tekeningen en foto's)

Het is handig om een eigen waterput op het perceel te hebben, maar boren en onderhoud kosten veel geld. Er zijn tenminste manieren om zelf te boren en, indien nodig, de put schoon te maken. Een van die middelen is een stortkoker. Meestal is het gemaakt van een stuk pijp, en in het onderste deel van de klep is bevestigd. En het is niet moeilijk om een stortkoker met je eigen handen te maken en te gebruiken. Het werk is lang en fysiek vermoeiend, maar er zijn geen andere moeilijkheden.

Het ontwerp van de trog

De trog is een stuk pijp van maximaal 4 meter lang. In het onderste deel ervan is een schoen met een klep geïnstalleerd. In grote schalen worden platte kleppen geplaatst die uit een stalen plaat zijn gesneden met een afdichting van rubber, stroken leer, soms zonder afdichting. In kleinere schalen en schalen met een kleinere diameter worden kogelkleppen gebruikt. Deze apparaten worden ook wel mechanische troggen genoemd - het werk is te wijten aan de zwaartekracht.

Door het raam in het bovenste deel van het lichaam worden de stenen eruit gehaald die daar tijdens het boren of schoonmaken van de put zijn gestopt. Bij het boren van viskeus gesteente - klei of leem, is het noodzakelijk om het venster lang en smal te maken - bijna over de hele lengte: het is erg moeilijk om zo'n lading door een klein gat te verwijderen.

De kogelkraan is gemakkelijker te maken. De diameter van de kogel moet gelijk zijn aan ongeveer de helft van de diameter van de pijp (iets meer mag ook). Aan de onderkant wordt een sluitring geïnstalleerd, waarvan de binnendiameter kleiner is dan de diameter van de bestaande kogel. Op enige hoogte in de trog (drie of vier stralen van de bal) las een begrenzer - het staat niet toe dat het te hoog stijgt. Als dit niet gebeurt, kan het grootste deel van de aarde die erin gevallen is, eruit lopen (uitgieten). Dit gebeurt omdat de lading te veel tijd nodig heeft om af te dalen en het gat in de bodem te sluiten.

Aan de onderkant van de pijp worden in beide versies soms slagtanden gelast of gesneden of wordt de rand van de pijp geslepen om hem scherp te maken. Zo wordt de grond of het slib beter gebroken. Maar omdat de slagtanden te hoog zijn, komt er te weinig grond in. Als je een kogelkraan gebruikt, moet de lengte van de giftanden zodanig zijn dat de kogel niet uitsteekt. Hetzelfde beeld - een kleine hoeveelheid grond die in één keer wordt opgenomen - kan worden waargenomen bij troggen met een platte klep. In dit geval is de diepte van de schoen kleiner.

Hetzelfde resultaat kan worden veroorzaakt door een te klein binnengat in de sluitring die op de bodem is geïnstalleerd met een kogelkraan. De oplossing is om het gat te boren.

In het bovenste deel van de trog maak je een lus of een beugel, waaraan je een touw of kabel kunt bevestigen. Voor dit touw wordt het projectiel uit de goot gehaald, waarop het wordt teruggelaten.

Misschien ben je geïnteresseerd om "Hoe maak je met je eigen handen een antenne voor de datsja" te lezen.

Hoe het werkt

De tourniquet wordt gebruikt bij het boren van losse, sedimentaire en brokkelige prod (kiezel, zand, grind, enz.). Het wordt ook gebruikt bij het reinigen van putten van slib of zandpluggen om de stroomsnelheid te verhogen. In elk geval is het principe hetzelfde: het projectiel wordt in de put gegooid. Onder invloed van de stootkracht gaat de klep open en valt er wat grond naar binnen. Meestal is dat niet veel. Daarom wordt het een beetje opgetild en weer naar beneden gegooid. Dit wordt herhaald totdat de hele binnenkant van de pijp gevuld is.

De volle bak wordt eruit gehaald, omgekeerd en de aarde wordt eruit gegoten. Dit is waar het gat in de zijkant van pas komt: je kunt er gemakkelijker doorheen schoonmaken en je kunt met je hand bij het ventiel.

Deze techniek wordt 'percussive channeling' genoemd (je kunt wel zien waarom). Zowel boren als schoonmaken vereisen herhaalde herhaling van deze handeling. Alleen voor het reinigen van de put kan het meerdere dagen werk kosten - van twee-drie tot zeven-acht dagen, en voor het ponsen zelfs meer.

Het werk is zwaar: voor het schoonmaken van de put is een buissectie van een meter lang voldoende, voor het boren met de percussiekanaalmethode is de trechter 2-4 meter lang. En hoe zwaarder het projectiel is, hoe beter: hoe effectiever de grond wordt losgemaakt en afgezogen, hoe sneller de put wordt geboord.

Om het werk wat gemakkelijker te maken, zet je een driepoot, waarbij het touw door een systeem van blokken wordt geleid. Zo'n installatie, zelfs zonder aandrijving, maakt het werk veel gemakkelijker.

Soms is een zelfgemaakte beitel niet zwaar genoeg: de slagkracht is onbeduidend en het werk gaat langzaam. In dit geval is verzwaring nodig. Er zijn verschillende manieren om te verzwaren:

• Vul de bovenkant van de pijp met beton.
• Bevestig een gewicht voor de trog (zoals op de foto hierboven). Leer alleen dat de verbinding sterk, maar beweeglijk moet zijn.
• Gebruik een dikwandige pijp om een trechter met je eigen handen te maken. Als je er een vindt met een wanddikte van 1 cm, zijn er geen andere manieren van verzwaring nodig: de trechter zal zwaar zijn.

Trog met je eigen handen

Als je een lasapparaat en wat vaardigheden in het werken met ijzer hebt, is een trog met je eigen handen in een paar uur gemaakt.

Bak met een kogelkraan met je eigen handen (zonder draaibankwerk)

Deze versie van de kogelkraan wordt geassembleerd uit reserveonderdelen die in de winkel te koop zijn. Voor de fabricage wordt een waterleiding met een diameter van 89 mm gebruikt. Ook is er een concentrische adapter 89*57 mm gekocht en een kogel van een lager met een diameter van 60 mm.

De kogel komt perfect in de adapter terecht en blijft daar vastzitten. Maar de passing is los. Om alles beter te laten passen, is de binnenkant van de adapter met schuurpapier behandeld - hij past nu bijna perfect.

Het smalle deel van de overgang wordt in de pijp gestoken en gelast. De kogel wordt naar binnen gegooid en de stop wordt vastgelast. En als laatste wordt er een sluiting gemaakt voor een kabel of touw. Alles, de trog met je eigen handen is klaar.

Misschien vind je het interessant om te lezen hoe je water uit de put kunt zuiveren.

Hoe maak je zelf thuis een stortkoker

Als je de put moet schoonmaken, en er is geen plaat- en laswerk voor serieus werk onder de handen, dan is er een uitweg: een stortkoker met een klep uit een plastic fles.

Deze optie is geschikt voor het schoonmaken van de put, maar niet voor het boren. Je hebt een bout nodig waarvan de lengte iets langer is dan de diameter van de pijp voor de stortkoker en een moer. Twee of drie centimeter van de rand van de pijp, tegenover elkaar, worden twee gaten geboord. Hun diameter komt overeen met de diameter van de bout.

Het ventiel is uit plastic gesneden. Het stelt een ellips voor. De kleinste diameter van de ellips is gelijk aan de diameter van de buis. Het moet heel precies worden uitgesneden, zodat het binnenin stevig aan de wanden vastkleeft. De uitgesneden klep in het midden wordt aan de bout bevestigd, hiervoor worden vier gaten in het plastic gemaakt, waar de draad doorheen wordt gedraaid. Hoe dit alles in elkaar wordt gezet is te zien op de foto linksonder.

Alleen zo'n bevestiging, zoals op de foto hierboven, is erg onbetrouwbaar. Na een paar slagen kan je schelp afbreken en moet je beslissen hoe je de beitel uit de put krijgt. De beste bevestigingsvariant - uit één stuk, zonder naden en kronkels. Hoe je dit doet, wordt duidelijk als je de video bekijkt. Daar is trouwens een belangrijk ding - hoe je haken maakt, zodat je, indien nodig, de parachute uit de put kunt trekken.

Over de organisatie van autonome watervoorziening uit een put of bron lees je hier.

Eigenschappen voor gebruik op bodems van verschillende typen

Bij het boren in zandige bodems met een glijgoot is het noodzakelijk om verbuizing te gebruiken. zonder hen,de put zal omvallen. Bij het boren in dergelijke gronden is het noodzakelijk om ervoor te zorgen dat het projectiel niet meer dan de helft van zijn lengte zonder casing in het zand begraven wordt. Dit kan leiden tot instorting, het boorgat loopt dan vol en je kunt het er niet meer uittrekken.

Om het zand gemakkelijker te laten passeren, wordt water in de put gegoten, dit voorkomt instortingen en maakt het werk gemakkelijker. Als tijdens het werk het zand wordt vertrapt en niet wordt opgevangen, wordt een beitel gebruikt.

Met drijvend zand kan de boorbuis alleen voortdurend worden verdiept. En alleen als de aquifer zich onder de laag drijvend zand bevindt, anders werkt de put mogelijk niet.

Gebruik voor de doorvoer van drijfhout een goot van minstens 2 meter lang. Deze moet een platte, goed passende klep hebben met een leren afdichting. Tenminste twee mensen moeten samenwerken: als je de puls uit het drijfhout trekt, moet de verbuizing worden gedraaid, waardoor deze naar beneden zakt. Hoe sneller de verbuizing op dat moment omlaag wordt gebracht, hoe sneller de laag zal worden doorboord. In het begin is de verbuizing gemakkelijk te laten zakken, daarna wordt het steeds moeilijker. Soms komt er een punt waarop ze helemaal stoppen met bewegen. In dat geval is bijna de hele pijp gevuld met zand. In dit geval worden de pijpen onder druk neergelaten. Hiervoor wordt een platform op de buis geplaatst, waarop een gewicht (zandzakken) wordt geplaatst. En dit alles samen wordt rondgedraaid. Meestal is deze methode heel effectief.

https://youtu.be/0N_KOvdK2xU

Bij het doorboren van grind en grindbedden wordt een beitel gebruikt samen met een beitel. Eerst wordt de boor in de schacht neergelaten, waardoor het gesteente wordt verbrijzeld, en dan wordt de beitel gebruikt om het eruit te trekken. De beitel komt op dergelijke bodems slechts 5-10 cm omhoog, de slagen zijn klein en frequent.

Voor een snellere doorgang wordt een platform op de verbuizing gemaakt, waar een werker op staat. Hij bevindt zich boven het boorgat en brengt de boorbuis geleidelijk omhoog en omlaag. Naarmate de grond hoger wordt, zakt de verbuizing onder het gewicht van de werker.

In kleigrond met een hoge viscositeit kun je zonder verbuizing werken. Als de klei te dicht is, wordt ook eerst een beitel gebruikt om de grond ongeveer 50-70 cm los te maken. Daarna wordt de klei verwijderd met een beitel. Er wordt ook een platte klep met een rubberen of leren afdichting gebruikt.

Als de klei droog en dicht is, worden er telkens als de goot wordt uitgetrokken meerdere emmers water in de put gegoten. Nadat het water uit de waterhoudende sojaboon komt, is het niet nodig om de put van bovenaf bij te vullen.

Als de rotsen erg zacht zijn, wordt soms de klep verwijderd. En boor alleen met de pijp zelf, til hem 2-3 meter boven de bodem en laat hem vallen.